Body/ciało czyli polskie bagienko

Dzisiaj będzie znów kinowo.
Ale co zrobić jak w życiu osobistym nędza, rutyna, szarość i nic ciekawego (czy po polsku ;P).
Jedyne co zostaje to kino.

No i tym razem kino polskie.
W końcu trzeba wspierać rodzimą produkcję a jak nie wspierać to przynajmniej  dobrze byłoby się trochę w niej orientować.

To na pierwszy rzut poszło Body/Ciało.
Pomyślałam, że z tak dużą ilością wyróżnień na koncie  zacznę od gwarantującego satysfakcję pewniaka i zachęcę się tym samym do dalszej penetracji krajowych dzieł.
Obejrzałam i mam..... ambiwalentne odczucia.
Nie jest źle, a to w polskiej kinematografii już można uznać to za duży sukces, ale jak na zdobywcę małego ZOO (w końcu ma tyle orłów, niedźwiedzi i lwów) czuję się nim nieco rozczarowana. I co dziwniejsze, rozczarowana ogólnie, za całokształt.
Natomiast z pełną świadomością i odpowiedzialnością mogę powiedzie że dla samej kreacji Mai Ostaszewskiej można ten film obejrzeć.
Co ta aktorka zrobiła ze swoja postacią!!!!...... Rola godna Oskara. Każde jej pojawienie się na ekranie zwiastowało czystą przyjemność dla widza. Dlaczego polskie kino ciągle i niezmiennie tak mało przestrzeni oddaje kobietom? Przecież mamy tyle perełek i diamentów.
I dla mnie w zasadzie filmowa rola "Pani Ani" pociągnęła cały film.
Reszta jest tylko gorsza.
I choć narażam się teraz na bluzgi, hejt i gromy z jasnego nieba, powiem że nie kupuję w tym filmie wybitności Janusza Gajosa. Oczywiście Pan Janusz Wielkim Aktorem jest i nigdy temu nie zaprzeczę, ale odnoszę wrażenie że jego role od jakiegoś czasu są strasznie do siebie podobne. To naturalnie żadna wina Gajosa że polscy  scenarzyści albo produkują w dziesiątkach durne komedie romantyczne, albo marną sensację. A ile razy widzę Gajosa to albo przeklinająca szyszka na wysokim stanowisku albo dojrzały, rozsądny, stonowany, może nawet zmanierowany i zdystansowany do wszystkiego starszy pan. I ani centymetra inaczej. Czy naprawdę w tym wielomilionowym kraju nie ma ani jednego scenarzysty (pisarza) który stworzyłby coś wykrojonego i uszytego na miarę warsztatu i talentu Pana Gajosa??!!
A sam film?
Szaro, buro, ponuro. Zgodnie z polską dewizą "idź na całość" czyli, albo mamy w każdej komedii piękne najnowsze auta, największe i najlepsze apartamenty, nowocześnie urządzane miejsca pracy, piękne buzieńki i ogólnie słodko pierdzącą atmosferę albo totalne bagno, muł i dno. Przesyt cukru w cukrze, choć chyba bardziej na miejscu byłoby stwierdzenie przesyt szamba w szambie.
Pytam po co?
Rozumiem że skoro mamy po jednej stronie Annę, bohaterkę "pozytywną" sympatyczną, pełną nadziei optymistkę, ogromnie empatyczną, pragnącą i głęboko wierzącą w sens  naprawy lub przynajmniej ulepszenia świata to dla kontrastu musimy zestawić ją z brudem, szarością, depresją.
No to mamy Gajosa - Pana Prokurtora-wdowca obcującego na codzień ze śmiercią. Tylko że jak już wcześniej pisałam ten facet ŚWIETNYM aktorem jest i już samym sobą potrafiłby to świetnie pociągnąć i ograć. Ale najwyraźniej nie dla twórców. Dla nich sam Gajos tu nie wystarczył.
Więc skoro jest już prokuratorem to dorzućmy mu sprawy ze zmasakrowanymi zwłokami niemowlaka w publicznej toalecie. A co! Dorzućmy mu wisielców, dorzućmy topielców. Może widz już zrozumie kontrast głównych bohaterów.
Ciągle mało. Jest też wdowcem. W takim razie podtopmy, prawie w szambie, pół cmentarza w tym zwłoki jego żony. W końcu sama strata (zapewne) ukochanej małżonki, obcowanie na co dzień z pomazanymi krwią niemowlaków kabinami toalet miejskich były niewystarczającym wytłumaczeniem zblazowania i wyprania z uczuć głównego bohatera.
Jeszcze wciąż niedosyt.
Widz polski jest albo a) głupi i aluzja musi być naprawdę grubymi nićmi szyta, albo b) uwielbia tarzać się w brudach innych, więc potrzeba szamba więcej.
To jest i córka. Obdarzenie ją katarem, nieszczęśliwą miłością czy niechcianą ciążą to pewnie dla twórców filmu byłoby mało. Choroba nowotworowa pewnie nie byłaby złym pomysłem, ale ohyda w niej jest jakoś tak mało spektakularna. Kroplówka z chemią, podkrążone oczy czy nawet łysa głowa jeszcze zamiast zbrzydzić bohaterkę drugiego planu, cały film, ale przede wszystkim życie Pana Prokuratora mogłaby wzbudzić u widza, o zgrozo, uczucie sympatii i współczucia.
To dajmy bulimię. Choroba na własne życzenie, dość widowiskowa, bo chyba każdy widząc wychudzone kobiece ciało w obleśnie za dużych zwisających z tyłka gaciach, klęczące w wymiocinowych torsjach nad kiblem nie wywoła pozytywnych uczuć. A jak wspaniale podkreśli egzystencjonalną nędzę i taką beznadzieję życia głównego bohatera.
I jeszcze usadowmy ich w fatalnej, obskurnej (i zarzyganej) oczywiście łazience. Obrazek narescie gotowy.
Tylko co z tego, bo kiedy już dochodzi do spotkania i konfrontacji dwóch światów głównych bohaterów, a chyba o to twórcom głównie  chodziło, ja mam dość filmu a dokładniej jego atmosfery. Jestem zmęczona tą beznadziejnością, tą szarością, nakumulowaniem całej nędzy tego świata w tym jednym mieszkaniu. I jeszcze dobili mnie obrazem tańczącej pół toples sześćdziesięciolatki.
I po co?
Żebym sama wylądowała zwracając nad toaletą?
Bo niestety takie miałam odczucia "wspierając" polską kinematografię.
I nawet fajnie ironiczny  koniec, połączony chyba nawet z happy end'em nie potrafił mnie nawet pocieszyć a co dopiero wyciągnąć z tej egzystencjonalnego doła.

I to by chyba było na tyle dzisiaj.

Nowy członek społeczności

Powiększyła mi się rodzina.

Cuuuuuuuuuudnie !!!!!!
Fantastyyyyyyyyyyyyyycznie !!!!!!
Wspaniaaaaaaaaale !!!!!
Świeeeeeeetnie !!!!!!
WOOOOOOOOW !!!!!!

He ?????

Zanim zaczniecie mi gratulować uprzejmie informuję że to nie moje lędźwie wydały na świat małego człowieka. Nie zrobiły tego również lędźwie mojego rodzeństwa.
Kuzynka wypchnęła na świat swoje potomstwo.

Oczywiście jako prawdziwy Polak powinnam, podłączając się i płynąc w obecnie modnym trendzie nacjonalistycznym, być wyjątkowo szczęśliwą z powiększania się narodu polskiego, bo przecież "...jeszcze Polska nie zginęła póki my żyjemy."
Ale tak naprawdę mam to szczerze w dupie.
Mało tego - i bardzo dobrze mi z tym.

Zły ze mnie człowiek?
Zawistna zazdrośnica?
Wredna małpa?

Absolutnie nie.

Pamiętacie moje rozterki spowodowane pocztowym otrzymaniem zawiadomienia o ślubie kuzynki?
To ta sama osoba.
Dziś, z perspektywy czasu i bogatsza o pewne informacje mogę tylko powiedzieć, że takich głupich jak ja to ze świecą szukać.

Nie żałuję wcale że na ślub się wybrałam, natomiast żałuje i to bardzo, całego tego zmarnowanego czasu na przeglądanie kretyńskich stron o ślubach i tych moich jeszcze bardziej kretyńskich rozterek. O wyrzutach sumienia, że nie udało się dokupić losów na szczęście dla młodej pary, nawet nie chcę wspominać.
Po co mi było zastanawiać się sto pięćdziesiąt razy czy panna młoda życzy sobie mnie na ślubie zobaczyć czy raczej nie.  Skoro uważałam, że będąc na jej miejscu mi byłoby milej gdyby jak najwięsza cześć mojej rodziny się pojawiła, trzeba było w ogóle o tym nie myśleć, na ślubie się pojawić i czuć się z tym bardzo dobrze.
A że sama kuzynka (wraz z całą rodzinką) nie potrafiła znaleźć się ostatecznie w tej sytuacji..... jej wybór, jej wola i zupełnie nie mój kłopot.
Szczęśliwie dla mnie, za jednym zamachem, rozwiązała mi na przyszłość kłopot z narodzinami dzieci, ich kolejnymi urodzinami, gwiazdorami, zajączkami i komunią. Za to mogę być jej tylko wdzięczna.

O narodzinach jej dziecka pierworodnego  dowiedziałam się przypadkiem.
W erze komórek, komputerów, internetu i dziesiątek portali społecznościowych naprawdę trudno jest nie znaleźć do siebie kontaktu. Tym bardziej że rodząca mama ma niezwykle aktywną społecznościowo siostrę. Krowa nie jestem, potrafię wyobrazić sobie że po godzinach mąk i niemalże tortur rodzenia sama matka niekoniecznie ma głowę zaprzątniętą sms'ami czy portalami społecznymi, ale w takich chwilach od tego jest twój mąż, twoja kochająca siostrzyczka/braciszek. Krótka wiadomość że siostra urodziła : dzidziusia / zdrowego synka / śliczną córeczkę czy przesłodką parę bliźniąt nie wymagała aż ta wielkiego zaangażowania czasowego, finansowego i osobistego. Natomiast skoro obydwie nie poczuły takiej potrzeby, dlaczego poczuć mam ją ja.

Byłam już na ślubie. Z szacunku dla Panny Młodej  ubrałam się godnie i skromnie (nie w głowie mi były rywalizacje o najpiękniejszy strój - bo i takie rzeczy się zdarzają), specjalnie się dla niej uczesałam, umalowałam, dla niej kupiłam kwiaty i pamiątkę, dla niej przyjechałam, swoje w kolejce do życzeń odczekałam. Żeby było jej miło, żeby poczuła się ważna, żeby nie musiała się za swoją część rodziny wstydzić.
Za to już mężatka, ani nie znalazła czasu, ani zapewne chęci, by się chociaż z gośćmi ślubnymi po weselu skontaktować i choćby podziękować za obecność, o przedstawieniu męża nawet nie wspomnę. Szczególnie że 200 metrów ode mnie organizowała poprawiny-domówkę u naszej wspólnej cioci.

I co?
Ja mam teraz latać po sklepach w poszukiwaniu pieluchowych tortów, pampersów i cudnych śpioszków dla dzieciaka, bo kuzynka która ewidentnie ma mnie w dupie niedawno urodziła??!!
Pojechać, rzucić się w ramiona, gratulować potomka z żarliwością obrończyń krzyża pod pałacem prezydenckim??!!
A dlaczego? A po co?
Nie czuła potrzeby skontaktowania się po ślubie, nie czuła potrzeby przedstawienia męża, nie czuła potrzeby poinformowania że jest świeżo upieczoną mamą a ja mam czuć obowiązek zarzucania ją prezentami, dobrym słowem i ewentualną pomocą?
Bez przesady.
Macie mnie w dupie...... to vice versa.

Tym bardziej że przy obecnym stanie stosunków rodzinnych, które (podkreślam) są takie wyłącznie na ich życzenie i ich postępowanie, po pierwsze - nie będę musiała latać w grudniu po sklepach jak opętana w poszukiwaniu najodpowiedniejszego prezentu dla nowego bratanka/bratanki (obecny zestaw obdarowywanych wystarcza mi w zupełności). Delikatnie napomknę, że jako singielka do tej pory nie doświadczyłam jeszcze nigdy z rąk kuzynostwa podziękowań  czy jakiejkolwiek rekompensaty za działalność podarunkową dla ich dzieci.
Bo po drugie, ten sam kłopot zdjęto mi z głowy w sprawie wielkanocnego zająca czy corocznych urodzinek.
I po tzece - nie będę też musiała, patrząc na tą nie do końca piękniutką mordeczkę, rozpływać się w komplementach jakoby to było najpiękniejsze dziecko świata.
Nie będę musiała wąchać jego kupek, podziwiać bekania i zmywać z ubrań efektu refluksu.
Nienajgorsza perspektywa.

Niemniej jednak gratuluje dzieciaczka i życzę wszystkiego najlepszego na przyszłość.

Spectre po raz drugi

No obejrzałam.
Jako świeża, wielka fanka Daniel'a Craig'a w roli agenta 007, bogata o wiedzę iż jest to ostatni Bond w jego wydaniu od Spertre oczekwiłam czegoś wyjątkowego, spektakularnego i epickiego.

W zamian otrzymałam film dobry.
Dobry, ale tylko dobry.
Oczywiście gdyby ktoś zapytał mnie na czym ta wyjątkowość i spektakularność miała polegać, to odpowiem że nie mam pojęcia.
Czy oczekiwałam że tym  razem Bond będzie walczył ze smokami i matką Daenerys na ich grzbiecie, może miał ratować londyńczyków w wielkiej walce z Sauronem, albo musiał ocalić świat przed zagładą obcych?
Napawdę nie wiem. Ale liczyłam na coś specjalnego.
Pewnie było to niepotrzebne, a na pewno odrobinę głupie. Bo po pierwsze czuć się rozczarowanym po obejrzeniu dobrego filmu, tylko dlatego że nie był epicki i nie miał tego czegoś, czego nawet nie umiem określić jest śmieszne, a po drugie przecież Bond nie umiera razem z odejściem Daniela, trudno zatem o jakieś cuda. Była to po prostu kolejna zwyczajna akcja agenta 007, jedynie ostatnia z tą twarzyczką.

Bo film jest ogólnie dobry.
I naturalnie nie będę go Wam streszczała scena po scenie.  Jeśli jesteście zainteresowani i tak go obejrzycie, a jeśli w nosie macie perypetie Pana Bonda i tak do filmu nie sięgniecie.
Za to mogę powiedzieć, że raczej nie szczędzono na film i na pewno nie szczędzono na efekty specjalne.
Bardzo spektakularna scena, jedna z pierwszych, gdy następuje mała korekta w planowaniu przestrzennym miasta Mexico. Przy tym jedna z moich ulubionych, bo kończąca się w stylu zupełnie nie bondowskim i przy tym bardzo śmieszna. Również lekkie korekty architektoniczne w Londynie
Jest trzymająca w napięciu walka w helikopterze. W powietrzu, nad tłumem świętujących ludzi. Jak dla mnie trochę nudna i przydługawa, i z wiadomym efektem ;) ale większość facetów pewnie się ze mną nie zgodzi, przecież Bond mógł z niego wylecieć, w końcu już raz został postrzelony.
Jest zimowy pościg aut samolotem i bliskie spotkanie ze stodołą .

Sam początek czyli scena otwarcia, jak dla mnie, w ogóle jest fantastyczna i kto wie, czy właśnie przez jej rozmach (aktorsko-scenariuszowy), styl i zupełnie nieoczekiwany w Bondzie, genialny w swojej prostocie i banalności, dowcip na "dzień dobry"(scena z panną zalotnie wijącą się przy hotelowym łóżku),  moje oczekiwania i apetyt  nie wzrósł do ogromnych rozmiarów.
Bo potem, oczywiście znów tylko moim zdaniem, wracamy do bondowskiego tempa, bondowskiej akcji i chyba trochę schematu.
Poznajemy twarz wroga którego trzeba w trakcie filmu zniszczyć, jest jedna kobieta na numerek do łóżka, jest kobieta numer dwa - też schematycznie kruchawa i eteryczna, kradnąca serce agenta 007, trochę pościgów autem i niezbędna przy każdym z filmów (przynajmniej tych z udziałem Craig'a) szczypta tortur.

Co mnie zaskoczyło pozytywnie, oprócz początku oczywiście, ale o tym już pisałam, to jak dla mnie dużo większa dawka dowcipu sytuacyjnego niż zazwyczaj w tej serii. Bo naturalnie zaczepki czy riposty bondowskie są ZAWSZE dowcipne, pikantne, błyskotliwe, godne mistrza, jednak tym razem dla odmiany mamy coś więcej. Na przykład akcja z autkiem - dla mnie po przerwaniu randki z nieznajoma i miękkim lądowaniu na sofie - kolejna rewelka.
Choć kiedy zobaczyłam na ekranie ten śliczniutki srebrny samochodzik (jestem autowym ignorantem więc tylko tak mogę go opisać) troszkę się przestraszyłam, że film może niebezpiecznie zboczyć z kursu i polecieć Batmanem i batmobilem. Jakże mile się zaskoczyłam kiedy autko zaprezentowało swoje działające umiejętności, powodując wielki uśmiech na twarzy (a rzadko co mnie rozśmiesza w filmach, szczególnie akcji).

Nie byłabym oczywiście sobą gdybym się troszeczkę nie czepiała.
Bondowskie kobiety są, delikatnie mówiąc, mało roztropne.
Mamy wdowę. Nie dość że wdowa to jeszcze z nieformalnym wyrokiem śmierci nas sobą.
Pojawia się facet znikąd, który ratuje jej życie. I co? Kobieta zamiast wziąć od wybawcy namiary, próbować zatrudnić go w roku bodyguard'a przynajmniej do czasu kiedy nie zorganizuje sobie własnego zniknięcia, idzie z nim do łóżka, sprzedaje wszystkie najcenniejsze sekrety, a rano naiwnie pyta czy on da jej swój numer.
A po co słoneczko??!!  Informacje uzyskał, dupeczkę zaliczył, do czego jesteś mu teraz potrzebna.

Druga roztropna. Pomijając oczywiście opisywaną przez ojca błyskotliwość tej panny, jej nieprzeciętną inteligencję, mądrość a nawet początkowe odrzucenie wdzięków Bonda w stanie wskazującym na spożycie  (przy okazji - kolejny schemat: nie interesuję się tobą, nie pociągasz mnie, bla bla bla, chodź do łóżka) mamy kolejną scenę. Pociąg, w środku wymiana zdań pomiędzy tych dwojgiem, drań na horyzoncie, walka na śmierć i życie. I co robi panna chwilę potem jak uszła z potyczki cało?
Bzykanko.
Moment po tym jak ktoś omal jej nie udusił, kawalera nie zlikwidował, kiedy istnieje spore ryzyko, że tamten drań nie musiał być jedynym w tym pociągu, ona rzuca się na Bonda licząc na namiętny i gorący seks.....
Bardzo mądre, roztropne a przede wszystkim odpowiedzialne i bezpieczne.
O wybieraniu się na środek pustyni w szpilkach nawet nie wspominam.

To co, miłego oglądania?

Ostatnie pożegnanie

Dziś ciężki kaliber.
Najcięższy z najcięższych. 
Nachodzą mnie nawet wątpliwości, czy pisać o tym powinnam.

Ale przecież dotyczy to każdego z nas.
Dobrze jeśli tylko raz z nami w roli głównej, to najlżejsza opcja i niezwykle rzadka.  Niestety często bierzemy w nim udział nie tylko jako  trochę widzowie z boku, ale często jako aktorzy drugoplanowi, najgorzej gdy przypadnie nam rola na pierwszym planie.
Pogrzeb to nigdy nic przyjemnego, ani miłego, nawet dla żarliwych katolików o wielkiej wierze.
Bo cóż nam z tego że najbliższa osoba opuściła nas udając się do lepszego wspanialszego miejsca kiedy my tu musimy żyć dalej,  tylko teraz ubożsi o najukochańszych, opuszczeni, bardziej samotni i przerażająco smutni.
Jednak nie o wierze chcę dziś pisać, nawet nie czułabym się na siłach podjąć jakąkolwiek polemikę w tym temacie. Chciałabym za to o czymś bardziej przyziemnym, możnaby powiedzieć prozie życia, która została zderzona z prozą odchodzenia.

I choć z ust bezdzietnej, starej panny może to zabrzmieć mało wiarygodnie, planujcie sobie życie tak, żeby w takich chwilach mieć kogoś przy sobie. I nie chodzi mi tu wcale o niekończące się telefoniczne kondolencje, upewniania iż te dzwoniące dziesiątki  osób łączą się z Tobą w bólu, ale o kogoś, kto wsadzi Cię do samochodu, zawiezie do kostnicy, zakładu pogrzebowego, pomoże w zakupie ostatniego krawata czy rękawiczek, pomoże wypełnić druki w ZUSie, zawiezie na cmentarz. Bo co z tego ze masz pod nosem siostrę skoro ani ona ani szwagier prawa jazdy nie posiadają i jedyne co mogą zrobić to płakać siedząc za swoim stołem w kuchni. A niestety, taki mamy kraj, takich rządzących, taki mamy klimat że bardzo często nasi najbliżsi, szczególnie młode pokolenie,  w pogodni za lepszymi pieniędzmi, czy w ogóle za pracą, oddaleni są od nas na co dzień niekiedy o tysiące kilometrów i droga powrotna zajmuje im sporo czasu. Dlatego warto mieć kogoś blisko, pod ręką. I bardzo dobrze gdyby była to rodzina, najbliższa, bliska, czy chociażby "pierwsza woda po kisielu".
Dobrze gdy jest to chociaż przyjaciel rodziny czy lubiany sąsiad, choć osobiście wolałabym jednak w takich trudnych momentach oprzeć się na ramionach rodziny.

Co mnie natomiast tak zirytowało, doprowadzając prawie do wrzenia, to po pierwsze facebook'owa żałoba. I to nawet nie w wydaniu żony, córki, syna a bratanki czy bratanka. Nie ogarniam tego,  zupełnie.
Jaki jest sens wrzucania tekstu "wujku spoczywaj w pokoju" pomiędzy fotkę dzieciaków na łyżwach z rodzinnego wypadu na lodowisko a polubieniem reklamowego postu z ręcznikami w wydruku 3D.
Na litość boską !!! Czekasz na "like"?, Zresztą jakim trzeba być idiotą żeby like'ować cudzą informacje o czyjejś śmierci.
Czekasz na współczucie? Oczekujesz internetowych kondolencji w komentarzach?
Jak jeszcze przemilczę facebook'owy exhibicjonizm z toną zdjęć "uroczej" małżonki, fotek z kolejnych wspólnych wakacji, a już zawsze zaklikania opcji że jest się na lotnisku, tak publicznego epatowania żałobą nie znoszę.
A pomyślałeś, pomyślałaś jedna z drugim, jak na taki wpis zareaguje wdowa, osierocone dzieci, czy matka która straciła właśnie swojego syna?
Może w tym przypadku jestem bardzo radykalna w swoich osądach, ale dla mnie to już nekropromocja.

Kolejna amerykańska moda - okulary przeciwsłoneczne na pogrzebie.
Choć sama byłam świadkiem kiedy pewna osoba całą mszę żałobną przesiedziała w przeciwsłonecznych okularach, rodziny najbliższej osądzać nie będę. Jeśli tak ma być jej lepiej, bardziej komfortowo, niech będzie.
Jednak chciałabym tu powiedzieć, że przecież nie ma nic złego w tym, że się cierpi po stracie drugiej osoby. I nie ma się co wstydzić płynących po policzku łez, czy podkrążonych oczu. Pogrzeb to nie sesja zdjęciowa, mamy prawo wyglądać na zasmuconych. Nie ma obowiązku wyglądania nienagannie i perfekcyjnie.
Akurat tak się złożyło że pogrzeb w którym uczestniczyłam zbiegł się mniej więcej w czasie z pogrzebem męża wielkiej międzynarodowej gwiazdy - Celine Dion.
I choć zupełnie niepojętym jest dla mnie relacjonowanie pogrzebu komentując w co gwiazda była ubrana, jakiej marki, jaki miała makijaż, to właśnie ta wielka gwiazda, wiedząc ze pogrzeb będzie, nie tylko fotografowany ale i relacjonowany w telewizji, nie wstydziła się swojej nieidealnej twarzy, przecież z wyrytym na niej smutkiem i cierpieniem.
Dlatego nie znoszę kiedy, prawie widzowie - bo tak można nazwać kuzynkę kuzynki wujka od strony ciotki - lezie po cmentarzu w zimowym futrze, rękawiczkach, opasce na głowie i okularach przeciwsłonecznych. Przyjechałaś na pogrzeb żeby się zaprezentować, pochwalić nową chudszą figurą, czy jednak po to by towarzyszyć komuś w jego ostatniej drodze i okazać szacunek jego rodzinie?. Bo trudno go okazać z brązowo złotymi okularami na nosie. Tym bardziej, że żona i dzieci stały nad trumną SWOJEGO męża i ojca bez okularów. 

No i ta darmowa podwózka na cmentarz....
W końcu autobus tak czy siak pod kościół podstawiają, więc czemu, przy okazji pogrzebu, nie zabrać się na cmentarz i poodwiedzać "swoich". I autentycznie, mówię co widziałam i słyszałam. Ceremonia na cmentarzu dopiero w połowie a tu z jednej strony:
"Natalka, jak chcesz to sobie tu stój, ja idę zobaczyć jak wygląda pomnik u moich", z drugiej "No, to ja teraz idę ogarnąć nasze pomniki, a ty tu zostań i połóż kwiaty".
Nawet nie wiem jak to skomentować, tak samo zresztą jak dzwoniącego w trakcie księżowej przemowy telefonu, którego "roztropna" właścicielka, ani nie odeszła od grobu, ani nie starała się telefonu odrzucić czy wygłuszyć. Za to bardzo usilnie próbowała doczytać się kto do niej dzwoni. Absurd.
I amen.